به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ سید مهدی سیدی///* وقتی بناست انتخابات زودتر از موعد معمول برگزار شود، طبعاً بازی‌های سیاسی زیادی به هم می‌خورد. بازیگران عرصه سیاست از احزاب تا افراد، زمان زیادی برای پاسخ به پرسش‌های انبوهی که بر راهبردها و رفتارهای آنها اثرگذار است، ندارند.
کار سخت اصلاح‌طلبان
در عرصه انتخابات ۸ تیر عمده جریانات سیاسی وارد میدان شده‌اند. اما آنچه با بازی‌های قبلی آنها متفاوت است. حرکت گام به گام و همراه با تردید آن‌هاست. آنها زمان لازم برای طراحی دقیق و بررسی رفتار سایر بازیگران را نداشتند. همین تردید می تواند پاشنه آشیل هر کدام از آنها باشد. وقتی گام‌ها استوار برداشته نشود، رسیدن به هدف میسر نخواهد بود. عدم اطمینان‌ها و پرسش‌های بی پاسخ بسیار، کار را بیش از همه برای اصلاح طلبان سخت کرده بود و آنگونه که مشخص است دشواری رسیدن به تصمیم و تردید در اقدام تا ۸ تیر آنها را رها نخواهد کرد. تنها سوالی که اصلاح طلبان برای آن پاسخ قطعی داشتند، ورود و نقش آفرینی با تمام توان در عرصه انتخابات بود.
این پاسخ حاصل تجربه جمعی آنها از این واقعیت بود که قهر با صندوق رای، یا به عبارت دقیق‌تر کناره‌گیری از عرصه سیاست‌ورزی رسمی کشور، شاید برای سایر بازیگران هزینه‌هایی را تحمیل کند، ولی بازنده‌ای غیر از خودشان ندارد.
دو نگاه متفاوت در میان سیاستمداران اصلاح طلب
تجربه مواجهه جمهوری اسلامی با افراد و جریانات، نشان داده نتیجه مشخص کناره‌گیری از عرصه سیاست رسمی کشور و ترک میز سیاسی نظام و ایستادن در سمت اپوزیسیون چیزی جز فراموشی و حذف شدن نیست. بنابراین اصلاح طلبان تمام قد -البته در حد واقعی خود و با همان اندک رمق باقیمانده بعد از دولت روحانی- وارد انتخابات شدند.
سوال اول و دشوار احزاب اصلاح طلب نحوه مواجهه با لاریجانی بود. یک انشقاق جدی که حاصل دو نگاه متفاوت در میان سیاستمداران اصلاح طلب بود؛ برخی تجربه ۹۲ را تجربه پیروزی و برخی تجربه دولت روحانی (یا رحم اجاره‌ای) را تجربه‌ای شکست خورده و پرهزینه می‌دانستند.
این اختلاف پتانسیل آن را داشت تا به بحران اصلی اصلاحات در انتخابات حاضر تبدیل شود. اما با اعلام نتایج احراز صلاحیت شدگان، شورای نگهبان عملا به این بحران پایان داد و آنها را از یک اختلاف حتمی رهایی بخشید. یادآوری این مهم مجدد ضروری است که اصلاح طلبان به پیروزی در انتخابات برای بقای سیاسی بخشی از سیاستمداران خود و حیات مؤثر جریان اصلاحات نیازمند هستند.
اگر بنا بر پیروزی است باید بدنه‌ی معتقد و همراه با جریان اصلاحات در تمام سطوح به میدان بیایند، و اگربناست همه به میدان بیایند امید باید جریان داشته باشد، و اگر بناست بر پزشکیان امید بست باید در مورد پیروزی‌اش و توانمندی‌هایش اغراق کرد و تمام توان رسانه‌ای را با همه اختلافات ایجاد شده در چند سال اخیر، بر روی او متمرکز کرد. نتیجه می‌شود تصویر قهرمان گونه و تیتر های حاکی از پیروزی پیش از رقابت، که فردای اعلام اسامی احراز شدگان بر صفحه اول روزنامه‌های اصلاح طلب نقش بست.
این تصویر اما با همان برنامه اول تلویزیونی پزشکیان، انتصابات او در ستاد انتخاباتی اش و دعواهای شب اول و دوم، در میان حتی بزرگان اصلاحات تردید ایجاد کرد. تردیدی که برخی بیان و برخی به مصلحت و تجربه آن را انکار کردند. و باز یادآوری می‌کنم جریان اصلاحات نیاز به پیروزی دارد و هیچ چیز به آن اندازه برایش حیاتی نیست. اصلاحات نشان داده برای پیروزی حاضر است رئیس فراکسیون اصولگرایان را سر لیست انتخاباتی خود کند.
حال که پیروزی با پزشکیان با تردیدهای جدی مواجه شده است، اصلاحات باید چه کند؟ اولین راهبرد مشخص اصلاح طلبان تسری تردید به اردوگاه مقابل است. وقتی سعی می‌کنند با برنده نمایی پزشکیان جریان مقابل را در طراحی دچار تشکیک کنند، یا وقتی سازندگی سعی می‌کند دعوای قالیباف و جلیلی را پررنگ کند، وقتی سعی می‌کنند با شایعه انصراف جلیلی طرفداران او را به انتقام از قالیباف وادارند، همه و همه نشان از این راهبرد دارد.
تمرکز بر قهرمان سازی از پزشکیان
راهبرد دوم تمرکز بر ترمیم پزشکیان است. او باید فراتر از آن چیزی که است نشان داده شود. جملاتی را باید تکرار کند که شاید قبلاً به زبان نیاورده است. برای پزشکیان صحنه انتخابات ریاست جمهوری صحنه بقا و فنا نبوده و نیست. او نمی‌خواهد با این انتخابات تمام شود، او از معدود چهره های اصلاح طلب است که هیچگاه میدان انتخابات را رها نکرده است، اما شاید اصلاحات بخواهد او را در نقطه‌ای از رفتار رادیکالی قرار دهد که یا پیروز شود یا فردای انتخابات تمام شود.
این دو راهبرد زمان زیادی برای اجرا شدن و نتیجه بخشی ندارند. راهبرد سوم اما در صورت شکست دو راهبرد اول اجرایی می‌شود. دور از ذهن‌هاست، تصمیم سختی است و فقط با یادآوری نیاز شدید به پیروزی در اردوگاه اصلاحات قابل تحلیل و درک است. راهبرد ناباورانه گذر از پزشکیان، برای آنها که در اتخاذ این راهبرد از سوی اصلاحات تردید دارند، توصیه می‌شود داستان عارف را بخوانند.
آنجا که حتی سفر به کرمان مانع از تحمیل انصراف به او نشد و دیکتاتوری اصلاحات او را مجبور به انصراف کرد، و آنجا که با پیروزی قاطع بعنوان سرلیست انتخابات ۹۴، مجبور شد در همان صندلی‌های معمولی نمایندگی در بهارستان بنشیند، و قید ریاست بر مجلس را بزند. برای اصلاحات پیروزی از هر چیزی مهمتر است حتی به قیمت قربانی کردن افراد یا باورها، آنها از هیچ تلاش و تصمیمی دریغ نخواهند کرد.
